Przenoszenie wirusa HIV jako przestępstwoZgodnie z art. 161 § 1 Kodeksu Karnego, osoba, która wie, że jest zarażona wirusem HIV, naraża bezpośrednio inną osobę na takie zakażenie podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Czyn nie stanowi przestępstwa, jeżeli osoba, która go dokonuje nie wie że jest zakażona wirusem. Co ważne, Policja nie ściga tego przestępstwa z urzędu, lecz tylko wtedy, gdy otrzyma wniosek od osoby, która została narażona na zakażenie. W praktyce oznacza to, że jeżeli obydwie osoby godzą się na podejmowane ryzyko, to państwo nie ma prawa interweniować.
Bardzo podobna regulacja występuje w przypadku chorób wenerycznych lub zakaźnych, a także ciężkich chorób nieuleczalnych lub realnie zagrażających życiu. Kara w tym przypadku jest niższa - bezpośrednie narażenie na zarażenie jest zagrożone grzywną, karą ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku. Tutaj także warunkiem ścigania przestępstwa przez Policję czy Prokuraturę jest złożenie wniosku pokrzywdzonego.
Warto wiedzieć, że w opisanych powyżej przestępstwach nie jest istotne czy osoba, która została narażona na zarażenie rzeczywiście nabędzie którąś z chorób, czy też nie, gdyż przestępstwo zostaje popełnione już w momencie narażenia na zakażenie. Jeżeli do zarażenia dojdzie, to sprawca może ponieść surowszą odpowiedzialność za spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej na podstawie art. 156 § 1 ust. 2 Kodeksu Karnego. Przestępstwo to jest ścigane z urzędu (nie jest potrzebny wniosek) a wysokość kary wynosi od roku do 10 lat.
Podstawa prawna: Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny.
Art. 161.
§ 1. Kto, wiedząc, że jest zarażony wirusem HIV, naraża bezpośrednio inną osobę na takie zarażenie,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto, wiedząc, że jest dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie taką chorobą,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 156.
§ 1. Kto powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci:
1) pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,
2) innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 jest śmierć człowieka, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
Zgodnie z art. 161 § 1 Kodeksu Karnego, osoba, która wie, że jest zarażona wirusem HIV, naraża bezpośrednio inną osobę na takie zakażenie podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Czyn nie stanowi przestępstwa, jeżeli osoba, która go dokonuje nie wie że jest zakażona wirusem. Co ważne, Policja nie ściga tego przestępstwa z urzędu, lecz tylko wtedy, gdy otrzyma wniosek od osoby, która została narażona na zakażenie. W praktyce oznacza to, że jeżeli obydwie osoby godzą się na podejmowane ryzyko, to państwo nie ma prawa interweniować.
Bardzo podobna regulacja występuje w przypadku chorób wenerycznych lub zakaźnych, a także ciężkich chorób nieuleczalnych lub realnie zagrażających życiu. Kara w tym przypadku jest niższa - bezpośrednie narażenie na zarażenie jest zagrożone grzywną, karą ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku. Tutaj także warunkiem ścigania przestępstwa przez Policję czy Prokuraturę jest złożenie wniosku pokrzywdzonego.
Warto wiedzieć, że w opisanych powyżej przestępstwach nie jest istotne czy osoba, która została narażona na zarażenie rzeczywiście nabędzie którąś z chorób, czy też nie, gdyż przestępstwo zostaje popełnione już w momencie narażenia na zakażenie. Jeżeli do zarażenia dojdzie, to sprawca może ponieść surowszą odpowiedzialność za spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej na podstawie art. 156 § 1 ust. 2 Kodeksu Karnego. Przestępstwo to jest ścigane z urzędu (nie jest potrzebny wniosek) a wysokość kary wynosi od roku do 10 lat.
Podstawa prawna: Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny.
Art. 161.
§ 1. Kto, wiedząc, że jest zarażony wirusem HIV, naraża bezpośrednio inną osobę na takie zarażenie,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto, wiedząc, że jest dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie taką chorobą,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 156.
§ 1. Kto powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci:
1) pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,
2) innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 jest śmierć człowieka, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
|
|
|
