LUDZKI WIRUS NIEDOBORU ODPORNOŚCI (HIV)

HIV jest to bardzo niezwykły wirus w porównaniu do innych jemu podobnych w mikroświecie. Można o nim tak powiedzieć ze względu na jego złożoną budowę (rysunek) jak i na sposób zachowania się po wniknięciu do ludzkiego organizmu.

Oznaczenia na rysunku:

1. nić RNA,

2. enzym odwrotna transkryptaza,

3. enzym integraza,

4. zewnętrzna otoczka wirusa utworzona:
a. ze struktur lipidowych,
b. z białka,

5. rdzeń zbudowany z białka,

6. otoczka rdzenia.

Kiedy wirus HIV dostaje się do ciała człowieka szuka komórek, które odpowiadają za odporność organizmu(limfocytów T z rodzaju CD4). Dzięki białkom z zewnętrznej otoczki ( cyfra 4a) wirus przyczepia się do znalezionych komórek.

Bezpośrednio po zakażeniu z RNA (RNA – kwas, który koduje informację o budowie wirusa, jego funkcjach życiowych, jest najważniejszą częścią wirusa dlatego zaznaczony jest cyfrą 1J), przy udziale enzymu odwrotnej transkryptazy ( cyfra 2- enzym ten mówi komórce kiedy ma zacząć działać, jest jak sędzia gwiżdżący na start ) powstaje DNA. To jest niezwykłe, że ten wirus potrafi własne RNA przetworzyć w DNA. Następnie przyłącza je do ludzkiego DNA, które jest miejscem najsilniej strzeżonym w naszej komórce, otoczonym licznymi błonami, jąderkiem będącym taką wewnętrzną fortecą. W tym miejscu proces choroby jest utajony, do czasu jak wirus zostanie aktywowany. Wtedy zaatakowana komórka ludzka staje się prawie wirusem i zaczyna przejmować jego cechy. Produkuje jego białka i antygeny, które uwalnia do krwi. Lecz ludzki organizm nie śpi uwalnia przeciwciała limfocyty T (rozpoznające i walczące) i makrofagi (zjadające trupy powstałe w toczącej się bitwie). Czas bitwy jest okresem choroby, w której nie widać objawów, a człowiek ją przechodzący nie odczuwa prawie żadnych zmian.

Tu znowu wirusowi udaje się przechytrzyć ludzki układ odpornościowy, gdyż w tym czasie zaprzestaje replikacji (namnażania się). Nadal pozostaje w organizmie tylko, że w fazie uśpionej. Poziom komórek T we krwi stopniowo się obniża, jak rycerze gdy myślą, że bitwa jest wygrana udają się na spoczynek do węzłów chłonnych.

Kiedy limfocytów T jest we krwi bardzo mało następuje atak wirusa. I to w samej twierdzy, czyli w węzłach chłonnych. Wstępem do tego jest aktywacja uśpionych genów wirusa występujących w zakażonych komórkach. Nieznane są przyczyny powodujące aktywację w danym momencie. Wiemy natomiast, że wirus po kolei zakaża komórki T i makrofagi. One są rozsiewane po całym organizmie. Zakażone komórki w wielu miejscach zakażają te zdrowe. Po pewnym czasie zakażone komórki ludzkie są zabijane na różne sposoby : przez aktywność przeciwwirusową kierowaną przez jeszcze zdrowe limfocyty T, przez zaprogramowaną śmierć komórki – apoptozę (można to porównać do harakiri), przez bezpośrednią lizę (rozpad) wywołaną wirusem. Opisany w tym akapicie okres choroby nazywamy AIDS. Stąd widać, że AIDS może wystąpić po wielu latach od momentu zakażenia.

Przyczyną śmierci chorych nie jest bezpośrednio wirus HIV, ale nowotwory i zakażenia. Powstają one często i w dużej ilości, gdyż nie ma kto bronić ludzkiego organizmu. Limfocyty T i makrofagi przegrały starcie z wirusem, w wyniku czego układ odpornościowy został upośledzony.

Martyna Dąbrowska

Źródła:

1. „Wprowadzenie do immunologii” N.Staines, J.Brostoff, K.James, Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 1996

2. „Bez ryzyka”, Grażyna Węglarczyk, Fundacja Homo Homini, Kraków 2001.

HIV/AIDS a przekłuwanie uszu i innych części ciała